Eucalypta, de micromanager van het bejaardentehuis waar mijn moeder werkt, wil een sollicitatiebrief van elk personeelslid zien, op de eigen functie. Dus zijn mijn ouders hier nu al enkele uren mee bezig. Er staat nog geen letter op papier.
Mijn moeder weet niet wat ze moet schrijven: in de jaren zeventig soliciteerde men schijnbaar niet schriftelijk in de zorg en 14 jaar geleden is ze zelf bij haar huidige verzorgingstehuis aangenomen omdat mijn oma een foto van haar in de kast had staan, in uniform, met een speldje op.
Mijn vader kijkt inmiddels al sinds elf uur ’s ochtends naar herhalingen van het journaal en heeft nu verzonnen dat ze eerst koffie moeten drinken, zodra hij terug is van het toilet.
Hij ziet graag dat ik, nog een dagje gebleven na een familiefeest, een foto maak om bij te voegen aan het cv, mijn moeder wil niet op de foto. Tussen deze kunstmatig gecreëerde hectiek probeer ik de tv uit te zetten met behulp van de afstandsbediening, zodat ik rustig kan lezen, of met iets meer rust: me op het schrijven van mijn eigen teksten kan concentreren. Dat valt niet mee: dat mijn concentratie uitvalt in deze heksenketel, amai, maar ook wil de tv niet uit.
Bijkomend detail: mijn ouders zijn 64.
binnen tien maanden gaat mijn moeder met pensioen. Gisteren stelde ik dan ook voor dat ze beter weg kon gaan bij het tehuis, zodat ze acht weken op vakantie naar sardinië kunnen in plaats van vijf. Of twaalf, tweeënvijftig..
Terwijl mijn moeder en haar collega’s sollicitatiebrieven in correct Nederlands proberen op te stellen voor een teamleider die zelf amper het verschil tussen een ‘d’ of een ‘t’ kend, zijn inmiddels nagenoeg alle vrijwilligers, die al jaren meer en meer taken op zich namen in het tehuis, weggelopen. Dit begon nadat Eucalypta de vrijwilligers die wandelingen deden met een groep bejaarden verbood om dit nog zo te doen:
Voortaan moest elke vrijwilliger vantevoren toestemming vragen om met maximaal één bejaarde naar buiten te gaan. Geheime agenda hierachter was het wekelijkse ‘zingen bij de koffie’ waarvoor nu alle bejaarden opgetrommeld worden, of ze van zingen houden of niet.
De vertrokken vrijwilligers roddelen inmiddels op Oud-Sallandse wijze in het hele dorp over ‘die lange vrouw met het zwarte haar in mantelpakje,’
waardoor de aanwas van nieuwe vrijwilligers ook meteen tot een halt gekomen is. Dankzij diezelfde roddelcultuur, waarin niemand een rechtstreekse klacht in zal dienen, blijft Eucalypta ongestoord haar giftige recepten brouwen, in een tehuis dat binnenkort enkel nog een thuis zal zijn voor de zorgmanager.
Haagspraak 