Oud Eik en Duinen
De kraaien zijn geen kraaien
meer, maar kauwen
hun zwarte werk verlicht
hier trekt je laatste adem
een kou doortrokken wintervacht aan
en zingt de lucht in stilte
de prikklok slaat nu nog eenmaal
gaten in de tijd, toch, wie er moet zijn
is aanwezig
hij die stof verlangt
wordt niet teleurgesteld, de grond
wordt dik belegd met ons gepeins
Wouter van Heiningen
Haagspraak 