Hij zit voorovergebogen over zijn tafel, steunend op de linkerelleboog, zoals kleine kinderen die aan een kleurplaat werken dat ook wel doen. Misschien is hij ook wel met een kleurplaat bezig, bedenk ik mij, hij heeft dezelfde obsessieve concentratie als een spelend kind.
Met een matzwarte stoffen jas over de stoel, ‘nette spijkerbroek’ en grijs truitje met col ziet hij er zo saai Hollands uit als ze komen, Koerden, Arabieren, Iraniërs, eenieder die overmatig ingeburgerd is en zijn Calvinistische cultuur nu koestert zoals een Instagrammodelletje haar Chihuahua. Een modieus zwart wollen petje maakt het beeld compleet.
Als hij zich even opricht wordt een deel van mijn beeld ontwricht: de onvermijdelijke smartphone ligt tussen zijn vingers. Net iets verder voor hem op tafel zie ik een onaangeraakt ontbijt.
Dat de saaiheid-zelve niet met een kleurplaat bezig is is het minst interessante. Alhoewel hij niet de eerste zal zijn die hier een ontbijtje besteld om alleen de koffie op te drinken, een begrijpelijke tic onder HEMA-ingewijden die weten dat een cappuchino je al snel meer kost dan deze zelfde bak pleur mèt het ontbijt erbij, heb ik het vermoeden dat er iets anders achter zit.
De aanwezigheid van een flesje water en een tweede apparaat, dat enigszins op een kruising tussen zijn smartphone en een rekenmachine lijkt, bevestigt dit: de man is voorbereid op een langer verblijf in dit restaurant.
Geregeld draait hij nu zijn hoofd heen en weer, niet alleen in dezelfde kleur, maar ook met dezelfde korte bewegingen als een kauwtje, terwijl hij links ergens naar kijkt en rechts iets intikt.
Als hij zijn schouder iets opricht vertoont zich een boek in goedkoop papier, de openliggende bladzijden gevuld met afbeeldingen van verkeersborden. Ik schud mijn hoofd en sta op. De man is zo saai als maar kan, met zijn theorieboekje voor het rijexamen.
Sacha Kahn
Haagspraak 